سناریوهای گزینه Put

دانش پرستاری: از کلاس درس تا جامعه

استاد دانشگاه، دکترای آموزش پرستاری، کارشناسی ارشد آموزش پزشکی

چالش اخلاقی: ولی در اینجا اصل اتونومی خلاف اصل سود رسانی عمل کرد.

پس از اعلام مورد تصادفی در خیابان اصلی شهر در ساعت یک بامداد یک شب زمستانی به محل حادثه اعزام شدیم.

مورد آقایی حدودا شصت ساله که در اثر انحراف موتورسیکلت، با آجرهای سفالی که در کنار خیابان دپو شده بود برخورد جزئی داشت.

یک از آجرها به سرمصدوم اثابت کرده بود. بیمار هوشیار، بدون هیج علامت خاصی در صحنه حاضر بود. پس از بررسی کامل بیمار و مکانیسم حادثه جهت انتقال مصدوم اقدام نمودیم ولی با مقاومت شدید بیمار جهت انتقال مواجه گشتیم.با توضیح کامل شرایط و وقوع عواقب احتمالی، بیمار حاضر به انتقال نشد و به ناچار از او با حضور ضابط قضایی جهت امتناع از انتقال اخذ امضاء نمودیم ولی متاسفانه پس از سه روز بیمار با کاهش سطح هوشیاری به بیمارستان انتقال داده شد و سرانجام فوت شد.

عنوان اصلی: رضایت آگاهانه

توضیحات:
در این مورد یک معضل اخلاقی است که در تعارض بین اصل اتونومی و اصل سود رسانی میباشد.
طبق اصل اتونومی، ما موظف به احترام به حق امتناع بیمار بودیم. از طرفی ما موظف بودیم مطابق اصل سود رسانی عملی که برای بیمار مفید بوده را انجام دهیم.
انتخاب هایی که در این مورد امکان پذیر بود شامل:

1)ارزیابی ظرفیت تصمیم گیری بیمار و اطمینان از درک او از عواقب عدم انتقال به بیمارستان و در صورت واجد صلاحیت بودن وی، به تصمیم او جهت امتناع از انتقال احترام بگذاریم.

2) حتی در صورت واجد ظرفیت بودن فرد علی رغم میل او انتقال را انجام دهیم.

3) تماس با پزشک کشیک و گرفتن مشاوره.

4) تماس با خانواده مصدوم تا او را راضی به انتقال نمایند ودر صورت امتناع ورزیدن مجدد، دادن اطلاعات مبنی براینکه به محض مشاهده علائم اولیه اختلات مغزی (مانند تهوع واستفراغ، سرگیجه و. ) فورا به بیمارستان مراجعه کنند.

به نظر من گزینه چهارم بهترین انتخاب بود زیرا هم به اصل اتونومی بیمار و هم اصل سود رسانی بطورنسبی مطابقت داشت.

گزینه دوم امکان پذیر نبود زیرا هم از نظر قانونی و هم از نظر اخلاقی(اتونومی) دچار مشکل بود.

گزینه سوم هم نمی توانست گزینه مناسبی باشد زیرا بیمار در شرایطی نبود که بتواند با پزشک بصورت تلفنی صحبت کند تا پزشک او را متقاعد نماید.

گزینه ای که برای این بیمار انتخاب شد کاملا وجاحت قانونی داشت زیرا اخذ امضا با آگاهی کامل و در حضور ضابط قضایی صورت پذیرفت ولی در اینجا اصل اتونومی خلاف اصل سود رسانی عمل کرد.

میثم کلایی: دانشجوی کارشناسی ارشد ترم یک پرستاری سالمندی

لاگ بوک اخلاق
کلاس درس اخلاق پرستاری - دکتر لیلا جویباری

لیمیت اوردر (Limit order) و استاپ لیمیت (Stop-Limit) در صرافی‌های ارز دیجیتال چیست؟

اگر در معاملات ارزهای دیجیتال تازه‌کار باشید، حتما در هنگام معامله در صرافی‌هایی مانند بایننس، به دو اصطلاح سفارش محدود یا همان لیمیت اوردر (Limit-Order) و استاپ لیمیت (Stop-Limit) برخورد می‌کنید. در این پست به زبان ساده مفهوم و نحوه استفاده از این دو نوع سفارش را توضیح می‌دهیم.

سفارش محدود یا همان لیمیت اوردر (Limit-Order) چیست؟

لیمیت اوردر سفارشی برای خرید یا فروش یک دارایی در یک قیمت مشخص است. لیمیت اوردر یکی از ساده‌ترین انواع سفارش در صرافی‌های ارز دیجیتال است. برای مثال اگر شما قصد خرید بیت کوین با قیمت ۵,۵۰۰ دلار را داشته باشید، می‌توانید یک لیمیت اوردر ثبت کنید. سفارش شما فقط زمانی تکمیل می‌شود که قیمت ۵,۵۰۰ دلار یا پایین‌تر برای این ارز دیجیتال در سفارشات فروش در دسترس باشد. اگر تمام سفارش‌های فروش در قیمت‌های بالاتر از این وجود داشته باشند، باید انقدر صبر کنید تا قیمت به آن چیزی که مد نظر شماست برسد و سپس سفارش تکمیل می‌شود.

همین موضوع برای فروش هم صدق می‌کند. اگر به فرض مثال شما قصد فروش بیت کوین‌های خود با قیمت ۵,۵۰۰ دلار را داشته باشید، می‌توانید یک لیمیت اوردر ثبت کنید. سفارش شما فقط زمانی تکمیل می‌شود که قیمت ۵,۵۰۰ دلار یا بالاتر برای این ارز دیجیتال در دسترس باشد. اگر تمام سفارش‌های خرید در قیمت‌های بالاتر از این وجود داشته باشند، باید انقدر صبر کنید تا قیمت به آن چیزی که مد نظر شماست برسد و سپس سفارش تکمیل می‌شود.

استفاده از لیمیت اوردر

معامله‌گران در شرایط مختلف می‌توانند از لیمیت اوردرها استفاده کنند مثل زمانی که قیمت یک دارایی به سرعت در حال صعود یا سقوط است و معامله‌گر نگران سود و ضررش می‌شود. همچنین معمولا در زمانی که معامله‌گر قصد خرید یک دارایی را با قیمتی خاص دارد که فقط در آن صورت سود می‌کند، از این نوع سفارش بهره می‌برد.

فرض کنید یک تریدر تحلیل می‌کند که قیمت فعلی بیت کوین (مثلا ۵,۰۰۰ دلار) بالاست و پیش‌بینی سقوط تا ۳,۲۰۰ دلار را کرده است. او می‌تواند یک لیمیت اوردر تنظیم کند که فقط در صورت رسیدن قیمت بیت کوین به ۳,۲۰۰ دلار یا پایین‌تر، تکمیل می‌شود.

برای ثبت سفارش محدود یا لیمیت اوردر در صرافی‌ها معمولا سه قسمت وجود دارد که با پر کردن دو مورد از آن‌ها سومی به طور خودکار پر می‌شود. این سه قسمت عبارتند از:

قیمت (Price): قیمت مورد نظر شما برای خرید یا فروش هر واحد دارایی.

مقدار (Amount): تعداد واحدهایی که قصد خرید آن را دارید مثلا اگر قصد خرید ۰.۱ واحد از یک ارز دیجیتال را دارید، عدد ۰.۱ را وارد می‌کنید.

کل (total): قیمت مورد نظر شما ضرب در مقداری که قصد خرید آن را دارید می‌شود کل مبلغ پرداختی (برای خرید) یا کسب شده (از فروش)

به صورت دستی یا با کلیک بر روی دفتر سفارشات در کناره‌های صفحه می‌توان قیمت لیمیت اوردر را مشخص کرد. مقدار را می‌توان هم به صورت دستی یا با کلیک بر گزینه‌های درصدی مشخص کرد. مثلا اگر ۱۰۰ درصد انتخاب شود بدان معناست که ۱۰۰ درصد سرمایه شما برای خرید یا فروش اختصاص داده شود. متغیر کل هم با وارد کردن قیمت و مقدار به طور خودکار تکمیل می‌شود اما در صورتی که آن را به صورت تغییر دهید، مقدار هم نسبت به آن تغییر می‌کند.

به عنوان مثال، در گیف زیر تریدر قصد دارد تا یک لیمیت اوردر برای فروش ریپل (XRP) های خود ثبت کند.

سفارش استاپ لیمیت (Stop-Limit) چیست؟

استاپ لیمیت سفارشی است که در آن اگر قیمت به نقطه X برسد، یک سناریوهای گزینه Put سفارش با قیمت Y ثبت می‌شود. لیمیت اوردر برای معاملات حرفه‌ای و دقیق بسیار کاربرد دارد و معمولا برای کاهش ریسک استفاده می‌شود. مثلا شما یک سفارش استاپ لیمیت فروش برای بیت کوین ثبت می‌کنید و مثلا می‌گویید اگر قیمت بیت کوین به ۵,۵۰۰ دلار یا بالاتر رسید، یک سفارش فروش با قیمت ۵,۷۰۰ دلار ثبت کن.

استفاده از استاپ لیمیت

احتمالا در تحلیل‌ها دیده‌اید که می‌گویند اگر قیمت از فلان سطح عبور کند، یک رشد شدید تا فلان قیمت خواهد داشت. مثلا می‌گویند اگر قیمت بیت کوین از مقاومت ۴,۲۰۰ دلار عبور کند تا ۵,۲۰۰ دلار رشد خواهد کرد. یا اگر به زیر ۳۸۰۰ برسد، سقوط شدیدی در انتظار خواهد بود، پس توقف ضرر یا استاپ لاس خود (stop loss) خود را در ۳۸۰۰ قرار دهید.

اما اگر شما در هنگام عبور قیمت از مقاومت (هنگام صعود) یا رفتن به زیر حمایت (هنگام نزول)، خواب باشید یا دسترسی به اینترنت برای خرید نداشته باشید چه؟ اگر قیمت سقوط کند و نتوانید سریعا اقدام به فروش کنید چه؟ اگر نتوانید در زمان اوج قیمت بفروشید چه؟ اینجاست که استاپ لیمیت به کمک شما می‌آید.

به سادگی می‌توانید طبق تحلیل خود، سفارش خرید یا فروش در قیمت مشخصی را تعیین کنید به صورتی که وقتی قیمت به نقطه X رسید یک سفارش با قیمت Y برای شما ثبت کند.

با این حال استاپ لیمیت علاوه بر کاهش ریسک می‌تواند ریسک‌هایی را هم برای معامله‌گران همراه داشته باشد که البته به دلیل تحلیل اشتباه است.

برای ثبت سفارش محدود یا لیمیت اوردر در صرافی‌ها معمولا چهار قسمت وجود دارد. این چهار قسمت عبارتند از:

استاپ (Stop): نقطه‌ای که اگر قیمت به آن برسد، سفارش (خرید یا فروش) ثبت می‌شود.

لیمیت (Limit): قیمت سفارشی که در زمانی که قیمت به نقطه استاپ رسید، ثبت می‌شود.

مقدار (Amount): تعداد واحدهایی که قصد خرید آن را دارید مثلا اگر قصد خرید ۰.۱ واحد از یک ارز دیجیتال را دارید، عدد ۰.۱ را وارد می‌کنید.

کل (total): قیمت مورد نظر شما ضرب در مقداری که قصد خرید آن را دارید می‌شود کل مبلغ پرداختی (برای خرید) یا کسب شده (از فروش)

مثلا اگر بخواهیم وقتی قیمت بیت کوین به ۴,۲۰۰ دلار یا بالاتر رسید، سفارش خریدی با قیمت ۴,۲۷۰ ثبت شود، استاپ را ۴,۲۰۰ و لیمیت را ۴,۲۷۰ تعیین می‌کنیم.

یا اگر بخواهیم وقتی قیمت بیت کوین به ۳,۸۰۰ دلار یا پایین‌تر رسید، سفارش فروشی با قیمت ۳,۷۳۰ ثبت شود، استاپ را ۳,۸۰۰ و لیمیت را ۳,۷۳۰ تعیین می‌کنیم.

تمرین کردن و کسب تجربه به شما کمک می‌کند تا به خوبی نوع سفارشی که باید ثبت کنید را تشخیص دهید. همچنین در صورتی که برای خرید و فروش ارزهای دیجیتال در صرافی‌ها قصد استفاده از این دو نوع سفارشی که توضیح دادیم را ندارید، توصیه ما استفاده از سفارش مارکت (Market Order) است که در آن صرافی به طور خودکار بهترین قیمت برای تکمیل سریع سفارش را تعیین می‌کند.

رضا سروری

اینجا با نحوه تغییر محتوا آشنا شوید. این سناریو ارزش here را با ارزش on-site در یک بخش location جابجا می‌کند. این یک سناریوی پیچیده است اما دارای ریتم است. پس از ایجاد rule، وارد الگوی آشنایی می‌شوید: افزودن یک condition یا action مشخص کردن جزئیات یا داده آناین پایه تمام ruleهای شماست. به عنوان مثال همان trigger پایه‌ای (یک condition داده‌ای) می‌تواند یک ایمیل هشدار به supervisorها یا کاربران سایت ارسال کند. 1. در لیست triggered rules روی گزینه Add a New Rule کلیک کنید. 2. داده را وارد کرده واقعه موردنظر را انتخاب کنید. در این مورد، از گزینه After Saving New Content استفاده کنید. (به همین دلیل، شما می‌توانید گزینه After Updating Existing Content انتخاب کنید؛ ممکن است به ruleهایی برای هردو واقعه احتیاج داشته باشید که البته به تصمیم شما برای اقدام بستگی دارد.) روی گزینه Save Changes کلیک کنید. صفحه بعدی به شما کمک می‌کند تنظیمات پایه‌ای را مرور کرده آنها را تغییر دهید و conditionها و actionها را به آنها اضافه کنید. شکل 14-22 قسمت بالای صفحه (تنظیمات Rules) را به نمایش درآورده است. شکل 14-22 3. پس از ایجاد rule و کلیک روی گزینه Save Settings در صفحه بعدی می‌توانید به اضافه‌کردن conditionها و actionها بپردازید(شکل 15-22). شکل 15-22 4. روی گزینه Add Condition کلیک کنید. روی صفحه نمایش‌داده‌شده در شکل 16-22 گزینه Textual Comparison را انتخاب کرده روی گزینه Next کلیک کنید. 5. گزینه textual comparison را مشخص کنید از token مربوطه برای محتوای بخش location (node:field_location-raw) و کلمه here در بخش دوم استفاده کنید(شکل 17-22). 6. حالا طبق شکل 18-22 یک action اضافه کنید تا بخش CCK مربوطه تثبیت شود. شکل 16-22 شکل 17-22 7. برای تثبیت بخش مربوطه داده را مشخص کنید(شکل 19-22). 8. یک محتوا حاوی یک بخش location طبق شکل 20-22 ایجاد کنید. برای location کلمه here را وارد کنید. اگر از توصیه‌های این کتاب استفاده کرده‌اید، گونه محتوای Data که به یک تقویم لینک شده است انتخاب خوبی است چون دارای یک بخش CCKی location است. 9. حالا آن گره را مرور کنید. این گره در کنار تقویم قرار گرفته بود. طبق شکل 21-22 می‌توانید آن را از قسمت تقویم باز کنید. به یاد سناریوهای گزینه Put داشته باشید که بخش location به on-site تبدیل شده است. شکل 18-22 شکل 19-22 شکل 20-22 شکل 21-22

پیکربندی اولیه فایروال اوبونتو با firewalld

تمام توزیع‌های لینوکس با راهکارهای فایروال به شکلی ارائه می‌شوند. در مورد اوبونتو این به سناریوهای گزینه Put شکل فایروال کامپایل نشده است که در درس قبل توضیح داده شد. این درس راهکار فایروال پیشرفته‌تری را که برای اوبونتو در قالب firewalld در دسترس است معرفی می‌کند.

مقدمه‌ای بر firewalld

این سرویس firewalld که در اصل برای توزیع‌های لینوکس مبتنی بر Red Hat توسعه داده شد، از مجموعه‌ای از قوانین برای کنترل ترافیک شبکه ورودی استفاده می‌کند و تعریف می‌کند که کدام ترافیک باید مسدود شود و کدامیک باید اجازه عبور از سیستم را داشته باشد و در بالای یک سیستم ساخته شده است. ابزار پیچیده تر فایروال به نام iptables.

سیستم firewalld روشی انعطاف‌پذیر برای مدیریت ترافیک ورودی ارائه می‌کند. برای مثال، فایروال می‌تواند به گونه‌ای پیکربندی شود که ترافیک ورودی از یک آدرس IP خارجی خاص را مسدود کند، یا از ورود همه ترافیک به یک پورت TCP/IP خاص جلوگیری کند. همچنین ممکن است قوانینی برای ارسال ترافیک ورودی به سیستم‌های مختلف یا به عنوان دروازه اینترنتی برای محافظت از رایانه‌های دیگر در شبکه تعریف شوند.

مطابق با شیوه‌های امنیتی رایج، نصب firewalld پیش‌فرض به گونه‌ای پیکربندی شده است که تمام دسترسی‌ها را به استثنای ورود از راه دور SSH و سرویس DHCP که توسط سیستم برای به دست آوردن یک آدرس IP پویا استفاده می‌شود مسدود کند (که هر دوی این موارد ضروری هستند اگر مدیر سیستم بخواهد بتوانید پس از اتمام نصب به سیستم دسترسی پیدا کنید).

عناصر کلیدی پیکربندی فایروال در اوبونتو zones، interfaces، services و ports هستند.

Zones

به طور پیش‌فرض، firewalld با محدوده‌ای از zones از پیش پیکربندی شده نصب می‌شود. Zone مجموعه‌ای از قوانین از پیش تنظیم شده است که می‌تواند در هر زمان برای پیاده‌سازی سریع تنظیمات فایروال برای سناریوهای خاص در سیستم اعمال شود. به عنوان مثال، منطقه block، تمام ترافیک ورودی را مسدود می‌کند، در حالی که منطقه home با این فرض که سیستم در یک محیط امن‌تر اجرا می‌شود که سطح اعتماد بیشتری انتظار می‌رود، قوانین سخت‌گیرانه‌تری را اعمال می‌کند. مناطق جدید ممکن است به سیستم اضافه شوند و مناطق موجود برای افزودن یا حذف قوانین اصلاح شوند. همچنین ممکن است مناطق به طور کامل از سیستم حذف شوند. جدول زیر مجموعه‌ای از مناطق موجود به طور پیش‌فرض در یک سیستم اوبونتو را فهرست می‌کند:

مناطق - Zones	شرح
drop	امن‌ترین منطقه فقط اتصالات خروجی مجاز هستند و همه اتصالات ورودی بدون هیچ اطلاع‌رسانی به مشتری در حال اتصال قطع می‌شوند.
block	مشابه منطقه drop با این استثنا که اتصالات ورودی با اعلان icmp-host-hibited یا icmp6-adm-hibited رد می‌شوند.
public	برای استفاده در هنگام اتصال به شبکه‌های عمومی یا اینترنت که در آن رایانه های دیگر قابل اعتماد نیستند استفاده می‌شود. به انتخاب اتصالات ورودی اجازه می‌دهد.
external	هنگامی که یک سیستم به عنوان دروازه اینترنت برای شبکه‌ای از رایانه‌ها عمل می‌کند، منطقه خارجی به رابط متصل به اینترنت اعمال می‌شود. این منطقه به همراه منطقه internal هنگام اجرای ترجمه آدرس شبکه (NAT) که جلوتر در این درس توضیح داده شد، استفاده می‌شود. به انتخاب اتصالات ورودی اجازه می‌دهد
internal	با منطقه external استفاده می‌شود و برای رابطی که به شبکه داخلی متصل است اعمال می‌گردد. فرض بر این است که کامپیوترهای موجود در شبکه داخلی قابل اعتماد هستند. به انتخاب اتصالات ورودی اجازه می دهد.
dmz	برای استفاده زمانی که سیستم در منطقه demilitarized یا DMZ کار می‌کند. اینها معمولا رایانه‌هایی هستند که برای عموم قابل دسترسی هستند اما از سایر بخش‌های شبکه داخلی شما جدا هستند. به انتخاب اتصالات ورودی اجازه می‌دهد.
work	برای استفاده در هنگام اجرای یک سیستم در شبکه در محیط کاری که رایانه‌های دیگر مورد اعتماد هستند. به انتخاب اتصالات ورودی اجازه می‌دهد.
home	برای استفاده هنگام اجرای یک سیستم در شبکه خانگی که در آن رایانه‌های دیگر مورد اعتماد هستند. به انتخاب اتصالات ورودی اجازه می‌دهد.
trusted	کم‌امن‌ترین منطقه تمام اتصالات ورودی پذیرفته می‌شود.

برای بررسی تنظیمات خاص برای یک منطقه، به فایل پیکربندی XML مربوطه که بر روی سیستم در پوشه /usr/lib/firewalld/zones قرار دارد مراجعه کنید. برای مثال موارد زیر محتوای فایل پیکربندی ناحیه public.xml را فهرست می‌کند:

اوراق اختیار وانیل در صرافی بایننس (Binance Vanilla Options)

افزایش روش‌ها و ساده‌سازی مسیر افزایش سوددهی در معاملات، یکی از راه‌های پیشروی در رقابت بین صرافی‌های ارز دیجیتال است. صرافی بایننس با علم به این قضیه مرتباً در حال به روزرسانی و افزایش مسیرهای مختلف معاملاتی برای کاربران خود می‌باشد. یکی از این روش‌ها، فروش اوراق اختیار خرید و فروش تحت عنوان وانیل یا Vanilla Options در میان ابزارهای مشتقه خود (Derivatives) می‌باشد.

کلمات کلیدی:

ارزهای دیجیتال، رمزارزها، صرافی ارز دیجیتال، بایننس، معامله، اوراق اختیار. Cryptocurrencies, Crypto Exchange, Binance, Trading, Options.

معاملات آپشن (Options)

اوراق اختیار خرید و فروش یکی از ابزارهای مشتقه در بازارهای مالی می‌باشد که به فرد اجازه می‌دهد در زمانی مشخص اقدام به خرید و یا فروش یک دارایی با قیمت مشخص بکند. به طور کلی Options برحسب نحوه اجرای حق اختیار به دو دسته آمریکایی و اروپایی تقسیم می‌شوند که این دسته‌بندی در حال حاضر به منطقه جغرافیایی بازار مدنظر ارتباطی ندارد و صرفاً به اولین موارد استفاده از هر دسته اشاره می‌کند. تفاوت این دو دسته در این است که در American Options، معامله‌گر می‌تواند قبل از تاریخ سررسید نیز اقدام به استفاده از اختیار خود بکند، در حالی که در European Options، فرد تنها در تاریخ سررسید می‌تواند از اختیار خود استفاده کند.

اگرچه این اوراق شباهت بسیار زیادی به اوراق آتی دارند که آن‌ها نیز از جمله ابزارهای مشتقه هستند، ولی یک تفاوت اساسی در آن‌ها این دو دسته را به طور کلی از هم جدا می‌کند و آن این است که در معاملات آتی، شخص اختیاری در اجرا یا عدم اجرای مفاد اوراق آتی نداشته و در زمان سررسید خرید و یا فروش انجام می‌شود. در حالی که در اوراق اختیار، به خرید اوراق این حق انتخاب داده می‌شود که از اختیار خود استفاده کند که به آن اصطلاحاً Exercise گفته می‌شود.

اوراق اختیار به دو دسته پایه خرید (Call) و فروش (Put) تقسیم می‌شوند. اختیار خرید به فرد اجازه می‌دهد تا دارایی مدنظر را در تاریخ مشخص شده و با قیمت مشخص شده خریداری کند و اختیار فروش برعکس، به فرد این امکان را می‌دهد تا در زمان و قیمت مشخص شده آن دارایی را بفروشد. به همین دلیل، معامله‌گران معمولاً هنگامی که احتمال افزایش قیمت را می‌دهند، اقدام به خرید اوراق اختیار خرید می‌کنند و با فرض ریزش قیمت‌ها اقدام به خرید اوراق اختیار فروش می‌کنند. البته استراتژی‌های معاملاتی متفاوتی در بحث اوراق اختیار وجود دارد که بعد از تکمیل معرفی گزینه وانیل یا Vanilla Options به توضیح چند مورد از معروف‌ترین آن‌ها خواهیم پرداخت.

یک ورقه اختیار (Options Contract) از حداقل ۴ پارامتر تشکیل شده است: سایز، تاریخ انقضاء یا سررسید (Expiration Date)، قیمت اعمال (Strike Price) و نرخ پایه (Premium) یا قیمت اوراق در زمان معامله. سایز سفارش اشاره به تعداد اوراق مبادله شده توسط معامله‌گر دارد. تاریخ انقضاء، تاریخیست که بعد از آن معامله‌گر دیگر نمی‌تواند از اختیارات اوراق خریداری شده خود استفاده کند. قیمت اعمال، قیمتیست که در صورت اعمال اختیار توسط صاحب اوراق، سرمایه مدنظر در آن قیمت معامله خواهد شد. در نهایت، نرخ پایه هزینه معامله‌ اوراق اختیار است که در زمان خرید اوراق محاسبه می‌شود و مرتباً با نزدیک شدن به تاریخ سررسید و نوسانات آن سرمایه تغییر می‌کند.

به طور ساده، در صورت افزایش قیمت بازار (Market Price) نسبت به قیمت اعمال (Strike Price)، خریدار اوراق اختیار خرید می‌توانند سرمایه را در قیمتی پایین‌تر خریداری کرده و بعد از کسر هزینه ویژه، با فروش در قیمت بازار کسب سود کند. ولی در صورتی که قیمت بازار از قیمت اعمال پایین‌تر بود، دارنده اوراق دلیلی برای استفاده از اختیار خود نداشته و قرارداد بلااستفاده خواهد بود. وقتی قرارداد اجرا نشود، خریدار تنها نرخ پایه یا قیمت اوراق پرداخت شده در هنگام معامله را از دست می‌دهد.

توجه به این نکته ضروری است که اگرچه خریدار اوراق اختیار، قادر به تصمیم‌گیری در رابطه با اعمال اختیار خود می‌باشد، ولی فروشنده این اوراق (نویسنده) همیشه تابع تصمیم فروشنده خواهد بود. پس اگر یک قرارداد اختیار خرید (Call) اجرا شد، فروشنده می‌بایست دارایی مدنظر را به فروش برساند. به طور مشابه، اگر یک قرارداد اختیار فروش (Put) اجرا شد، فروشنده موظف است که دارایی مدنظر را از دارنده اوراق اختیار خریداری کند. این بدین معنیست که فروشنده اوراق در معرض ریسک بسیار بیشتری نسبت به خریدارقرار دارد. در حالی که ضرر خریداران محدود به هزینه ویژه اوراق می‌باشد، ناشران اوراق اختیار می‌توانند ضرر بسیار بیشتری را برحسب قیمت آن دارایی در بازار متحمل شوند.

بسته به رابطه لحظه‌ای قیمت بازار با قیمت اعمال، اوراق اختیار به سه دسته طبقه‌بندی می‌شوند: In-the-Money، Out-of-the-Money و At-the-Money. بر اساس این طبقه‌بندی در صورت سوددهی اوراق اختیار، In-the-Money، در صورت ضرردهی Out-of-the-Money و در صورت یکسان بودن دو قیمت بازار و اعمال، At-the-Money خواهد بود که مفصلاً در جدول زیر توضیح داده شده است.

این روش یکی از پر استفاده‌ترین‌ها برای معاملات میان‌مدت و کوتاه‌مدت است. برای مثال، هنگامی که فرد باور دارد که قیمت یک دارایی افزایش می‌یابد می‌تواند یک قرارداد اختیار خرید را خریداری کند. اگر قیمت دارایی به بالای قیمت اعمال رسید، معامله‌گر می‌تواند حق اختیار خود را به منظور خرید دارایی در قیمت پایین‌تر اعمال کند.

این روش شامل فروش اوراق اختیار خرید یک دارایی توسط فرد صاحب آن دارایی‌ست که به منظور ایجاد درآمد بیشتر (هزینه ویژه) از دارای استفاده می‌شود. اگر قرارداد اعمال نشود، هزینه ویژه سود این معامله خواهد بود، بدون اینکه دارایی به فروش برسد. هرچند، اگر که قرارداد به دلیل افزایش قیمت در بازار اعمال شود، مجبور به فروش دارایی خود خواهد بود.

در این روش، معامله‌گر یک اختیار خرید و یک اختیار فروش بر روی یک دارایی یکسان با قیمت اعمال یکسان و تاریخ سررسید یکسان خریداری می‌کند. این کار به معامله‌گر اجازه می‌دهد تا از هر دو طرف تا زمانی که دارایی از نقطه اعمال دور شود، کسب سود کند. به زبان ساده‌تر، معامله‌گر باور به بازار نوسانی در آن برهه زمانی دارد.

مشابه Straddle، در این روش نیز یک اختیار خرید و یک اختیار فروش خریداری می‌شود. ولی با این تفاوت که در این روش هر دو قرارداد ضررده (Out-of-the-Money) هستند که به این معنیست که در قرارداد اختیار خرید، قیمت دارایی از قیمت اعمال پایین‌تر و در قرارداد اختیار فروش، قیمت دارایی از قیمت اعمال بالاتر می‌باشد. این‌کار باعث خرید اوراق اختیار با هزینه ویژه پایین‌تر می‌شود، ولی برای کسب سود با این روش نیازمند بازاری با نوسانات بسیار بیشتر خواهیم بود.

نتیجه‌گیری:

بازار اختیارات به فرد امکانات بسیار زیادی به منظور کسب سود بیشتر و یا کاهش ضرر‌های احتمالی می‌دهد. ولی نکته‌ای که وجود دارد، این است که به منظور استفاده از این بازار، معامله‌گر می‌بایست تسلط بسیار زیادی به بازار دارایی مدنظر و معاملات خود داشته باشد. در غیر اینصورت، امکان بروز ضرر‌های بسیار زیاد وجود دارد.

منابع:

“What Are Options Contracts? | Binance Academy”, Binance Academy, 2021.